ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΕΣ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ
Α1. Μάθε τώρα τι έκανε έπειτα ο Νασικάς. Λίγες
μέρες αργότερα, όταν ο Έννιος πήγε στο Νασικά και τον ζητούσε από την πόρτα, φώναξε
ο Νασικάς ότι δεν ήταν στο σπίτι, αν και ήταν στο σπίτι. Τότε ο Έννιος, επειδή
αγανάκτησε που ο Νασικάς έλεγε ψέματα τόσο φανερά, είπε: «Τι (λες); Δεν
αναγνωρίζω εγώ τη φωνή σου;» Θέλεις να μάθεις τι απάντησε ο Νασικάς;
Τον σοφό ούτε η φτώχεια ούτε ο πόνος
εμποδίζει ούτε αυτά τα πράγματα τα οποία βγάζουν από το δρόμο (τους) τους
άπειρους και (τους) γκρεμοτσακίζουν. Εσύ νομίζεις ότι εκείνος καταβάλλεται από
τις συμφορές; (Αντίθετα) τις χρησιμοποιεί! Ο Φειδίας δεν ήξερε να κάνει
αγάλματα μόνο από ελεφαντόδοντο· έκανε επίσης από χαλκό. Αν είχες φέρει σε
εκείνον μάρμαρο, αν (είχες φέρει) ευτελέστερο υλικό, θα είχε κάνει τέτοιο
(άγαλμα) όποιο μπορούσε να γίνει άριστο από εκείνο (το υλικό).
Β1.
1. Σ
2. Λ
3. Σ
4. Σ
5. Λ
Β2.
1-δ
2-α
3-β
4-ε
5-ζ
Γ1.
diēbus : diei
aperte : apertius, apertissime
vocem tuam : vocum tuarum
impudens : impudenti
mihi ipsi : ego ipse
ebore : ebur
simulacra : simulacrum
viliōrem : vilem, vilissimam
tale : talia
optimum : melius
Eōdem : eorundem
Γ2α. indignātus: indignans
mentiebātur: mentiens
Utitur: utens
Γ2β.
Accipe : acceptu
fecerit : fac
venisset : veniendo
exclamāvit : exclamemus
credis : creditum
agunt : acturus es
putas : putari
sciēbat : sci(v)isse
posset
: possit
Δ1α.
diēbus: είναι αφαιρετική
οργανική τού μέτρου ή τής διαφοράς στο post.
se: είναι υποκείμενο
στο ειδικό απαρέμφατο esse, ταυτοπροσωπία· το υποκείμενό του τίθεται σε
αιτιατική και δεν παραλείπεται (λατινισμός).
ancillae: είναι έμμεσο
αντικείμενο στο credidi.
malis: είναι κυρίως
αφαιρετική τού ποιητικού αιτίου στο premi, απρόθετη, γιατί είναι το ποιητικό αίτιο
είναι άψυχο.
ex aere: είναι
εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός τής ύλης στο faciēbat.
Δ1β. O υποθετικός
λόγος εκφέρεται στην υπόθεση με υποτακτική υπερσυντελίκου (obtulisses) και στην
απόδοση επίσης υποτακτική υπερσυντελίκου (fecisset)· δηλώνει υπόθεση
αντίθετη προς την πραγματικότητα στο παρελθόν.
Για να δηλώνει υπόθεση δυνατή ή πιθανή για το παρόν-μέλλον, η
υπόθεση και η απόδοση θα εκφέρονται με υποτακτική ενεστώτα, δηλαδή:
«Si marmor illi obferas,
faciat tale».
Δ2α.
i. Quid postea Nasīca
fecit?
ii. Ego domi non sum.
iii. Quid Nasīca
respondit?
Δ2β.
«Sapiens nec paupertate
nec dolore prohibetur, nec eis (iis- is) rebus, quibus imperīti avertuntur».
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΑΡΙΔΗΜΟΣ ΞΕΝΙΚΑΚΗΣ